અખો ભગત કહે,
નથી આ મારી નાત,
આ છે જનાવરની જાત.
મેં ઉપરનો છપ્પો ક્યાંક વાંચેલ. આજે અચાનક યાદ આવી ગયું. આજે લખવા બેઠો. ત્યારે અચાનક બધા જ વિચારો ખોવાઈ ગયા. જાણે અચાનક ઓગળી ન ગયા હોય!! અડધો કલાક બેઠો રહ્યો.
પણ કંઈ લખાયું નહીં. એક શબ્દ પણ નહિ.
પછી અચાનક જ વીજળીના ચમકારાની જેમ એક શબ્દ સામે આવ્યો "મહેમાન" અને ઉપરની અખા ભગતની પંક્તિઓ યાદ આવી ગઈ. ખબર નથી ખરેખર તે અખા ભગતની છે કે નહીં... પણ છે જોરદાર.
મહેમાન બધાના ઘરે આવ્યા જ હોય. ક્યારેક આપણે પણ મહેમાન બનીને બીજાના ઘરે ગયા હોઈએ. મોટાભાગે મહેમાનો આવવાનો અને કોઈના મહેમાન બનવાનો અનુભવ સારો જ હોય.
પણ મોટાભાગે.... બધા કિસ્સામાં નહિ.
મારો અનુભવ કહું, તો હું લગ્ન પછી મહેમાન બનવાના એવા અનુભવમાંથી પસાર થયો છું કે પછી મહેમાન બનીને કોઈને ઘરે જવાનું જ ભૂલી ગયો. ક્યાંક જવાનું થાય તો હોટલમાં રોકાય જવાનું.
પણ કોઈના ઘરે નહીં.. નહીં..નહીં અને નહી જ.
જોકે આ અનુભવ દુઃખદ છે.પણ હાસ્યથી ભરપૂર છે. યસ, ટ્રેજીક કોમેડી જેવો..
અમે એક નજીકના સંબંધીના ઘરે મહેમાન તરીકે ગયા હતા. લગ્નને હજુ એક વર્ષ પણ પૂરું થયું ન હતું. અને મને મહેમાન બનવાનો કોઈ ખરાબ અનુભવ ન હતો. એટલે અમે પહોંચ્યા તેમના ઘરે.
જેવા અમે ઘરે પહોંચ્યા એટલે તરત જ અમારા યજમાને (યમરાજ નહિ.. યજમાન) પૂછ્યું,"કેટલા દિવસ રોકાવાના છો?" અમે હજી પાણી પણ પીધું નહોતુ. સામાન જ માત્ર નીચે રાખ્યો હતો.
મને એમ કે આમાં શું ખોટું લગાડવાનું? એટલે મેં મૂરખની જેમ જવાબ આપ્યો, "ત્રણ દિવસ તો ખરા"
અમારા યજમાન "હમમ" અવાજ કાઢીને ખુરશી ઉપર બેસી ગયા. મને થયું કે તેમને શરદી થઈ હશે. એટલે મેં પૂછ્યું, "તબિયત બરાબર નથી? શરદી જેવું તમને લાગે છે"
"અરે.... ના...ના... બસ એમ જ" તેમણે હસવાનો પ્રયત્ન કરતા કહ્યું.
"કદાચ અમે આવ્યા તે તેમને નહિ ગમ્યું હોય" મને એવો વિચાર જ ન આવ્યો. ક્યાંથી આવે? લગ્ન પછી ત્રણ-ચાર વખત જોર આપીને ઘરે રોકાવા આવવાનું આમંત્રણ આપી ચૂક્યા હતા. એટલા પ્રેમપૂર્વક કહેતા હતા કે વાત ન પૂછો. એટલે મને ક્યાંથી વિચાર આવે કે તેઓ માત્ર કહેવા ખાતર કહેતા હતા!!
સારું લગાડવા!!! હકીકત જુદી છે?
"તમે ફ્રેશ થાવ. હું હમણાં આવું" તેવું કહીને અમારા યજમાન ચાલ્યા ગયા.
છેક રાત્રે પાછા આવ્યા. અમે આખો દિવસ ઊંઘતા રહ્યા. ટ્રાવેલિંગનો થાક હતો. તેવો આવ્યા ત્યારે ટી.વી. ચાલુ કર્યું હતું. મને એમ કે તેઓ કામમાં વ્યસ્ત હશે. એટલે આખો દિવસ બહાર રહ્યા હશે.
તેવો આવીને કંઈ બોલ્યા નહીં. બસ, હાથ મોઢું ધોઈને ટી.વી. સામે બેસી ગયા.
મને એમ કે તેઓ કંઈક ટેન્શનમાં છે. એટલે મેં પૂછ્યું,
"ટેન્શનમાં છો?"
તેઓને 440 વોલ્ટનો ઝટકો લાગ્યો હોય તેમ ઉછળ્યા. ખુરશી પાછળ પડી ગઈ. પછી અચાનક પોતાની સ્થિતિનું ભાન થતા, હસવાનો પ્રયત્ન કરતા બોલ્યા, "અરે... ના.. ના. એવું કંઈ નથી.
આ તો હું થાકી ગયો હતો એટલે."
ત્યાં જ તેમના મિસિસ બોલ્યા, "કામ જ વધારે કરે છે!"
હું અને મારા મિસિસ એકબીજાની સામું જોવા લાગ્યા. અમને સમજાણું નહીં કે આ ખરેખર પ્રશંસા કરી કે અપમાન કર્યું.
અમારા યજમાન કદાચ અમારી મનો:સ્થિતિ જાણી ગયા હશે. એટલે તરત જ બોલ્યા, "ચાલો જમવાનું તૈયાર છે."
ત્યાં જ તેમના પત્ની તાડુકિયા, "તમને ક્યાંથી ખબર કે તૈયાર છે? હજી અડધો કલાકની વાર છે."
"તારી માં એ તને કોઈ સંસ્કાર જ નથી આપ્યા." અમારા યજમાન ગુસ્સામાં રાડ નાખી બોલ્યા.
"તો તારી માં એતો સંસ્કારનો ઢગલો તને બાંધી આપ્યો છે." પત્નીએ સામે જવાબ આપ્યો. હવે તે વધુ નજીક આવી ગઈ.
"મારી માં ને વચ્ચે લાવવાની જરૂર નથી.....**@@@" કહી ગાળો ભાંડી. (જે મોટી ડિગ્રીની ગાળો છે. તમે વિચારી લેજો.)
HJR
ક્રમશ: